بـاید وضـو گـیـرم بـَرَم نـام شـما را            نـامـی که داده آبـرو، سـجـاده‌هـا را

سجاد یعنی تو؛ تویی که می‌توان یافت            در سجـده‌هـای هر نـمـاز تو خدا را

جـویند اهل مـعـرفـت، اهل طریقـت            در زمـزمِ چـشـمـانِ تـو آب بـقـا را

در هر فرازی از صحیفه می‌توان دید            جمله به جمله، جلوۀ خوف و رجا را

زین العبادی و ملائک دست بوسَت            وقتی که بالا می‌بـری دستِ دعا را

از کـربـلا تا شام داغ و رنـج دیـدی            بعد از پـدر نـوشـیـده‌ای جـام بلا را

ما وام‌دار خـطـبه‌ات در شام هـستیم            شیعه یقـیـناً از تو دارد روضه‌ها را

درمانده‌ایم و دستمان پیشت دراز است            جز تو نمی‌گـیرد کسی دست گدا را

قـلب مرا آباد کن با گـوشه چـشـمی            مانـند معـمـاری که می‌سازد بـنا را